Tag archieven: gedicht

Stof

Geplaatst op door
Beantwoorden

Diep binnenin mij leeft verzet.
Dat wij slechts stof zijn zouden
dat vergaat en verwaait op de wind:
nee!

Laat me ons dan bezield stof noemen:
alleen dat doet recht aan hoe wij
elkaar kunnen raken –
zielen vol goede intenties die elkaar
ontmoeten, botsen, tegen elkaar schuren en
elkaar omhelzen kunnen.

Dat wij slechts stof zijn zouden
dat vergaat en verwaait op de wind
en niets dat blijft:
nee.

We doen ertoe:
ook als ons stof verwaait
heeft wat ons bezielde zijn plaats
bij de Ene die ons het leven gaf
en bij hen aan wie ons leven raakte.

Stof, in leven en sterven
door eeuwige adem gedragen
samen:
ja!

Laten varen

Geplaatst op door
2

Laten varen

Hé jij daar, aan de wal,
stap eens even bij me in
en geef me zwijgend het vertrouwen
dat water, wind, de golven
mij niet kopje-onder stoten
maar me dragen op hun stroom oneindig
en voorbij de horizon
waar we naast elkaar naar kijken.

Als de golven koppen krijgen
en we scherp aan de wind gaan
en mijn armen en handen worden moe
-neem jij dan roer en schoot?

– Kaj van der Plas –

‘Dood is helemaal niets’: lees hier mijn vertaling van het troostende gedicht van Henry Scott Holland.

Er is voor mij niets om in te geloven

Geplaatst op door
1

Kijk, er is voor mij niets om in te geloven
en ik weet ook dat ik heen moet gaan
toch heb ik mijn hart opgerekt tot een snaar
waarmee ik kan zingen naar het blauw
naar hem, die niemand kan vinden
naar hem, die ik niet zal vinden,
Ook niet als ik dood ben

Maar wel, nu mijn spieren zachter worden
heb ik het gevoel, dat te midden van het stof
waarin ik struikelde over aardkluiten en zielen
ik de gast was van een grote en onbekende God.

Deszö Kosztolányi (1885-1936)
Vertaling: Frans Flentge

Lees hier nog zo’n zoekend gedicht: God missen van Dennis O’Driscoll

Dood is helemaal niets – Gedicht

Geplaatst op door
4

Dood is helemaal niets.
Ik ben enkel weggegleden naar de volgende kamer.
Ik ben ik en jij bent jij.
Wat we voor elkaar waren,
dat zijn we nog.

Noem me bij mijn welbekende naam.
Praat tegen me met het zelfde gemak
als je dat altijd deed.
Leg niets anders in je stem.
Wees niet overdreven ernstig of bezorgd.

Lach zoals we altijd lachten –
al die kleine grapjes waar we samen plezier om hadden.
Speel, glimlach, denk aan me, bid voor me.

Laat mijn naam het gewoonste woord zijn
zoals hij altijd was.
Spreek hem uit zonder nadruk,
zonder een spoortje schaduw erin.

Leven betekent alles wat het ooit betekende.
Het is zo als het altijd was.
Er is absoluut ononderbroken continuïteit.
Is de dood niet slechts een te verwaarlozen moment?

Waarom zou ik uit je hart zijn
omdat ik uit je oog ben?

Ik wacht op je,
voor een tussentijd,
ergens heel dichtbij,
net om de hoek.

Alles is goed.
Niets is voorbij, niets verloren.
Een kort moment en alles zal weer zijn zoals het was.
Wat zullen we lachen om de moeite van het afscheid
wanneer we elkaar weer ontmoeten!

Uit een preek van Henry Scott Holland, 1847-1918
vertaling: Kaj van der Plas

Nog een vertaling lezen? Ontdek dit wonderlijke, zoekende en toch gelovende, gedicht…